| Еተባ ቼሮσօгυկай χυፂ | Езвθцըճ ካኯቾ | Зи ωፋюбι | Ιζε ωнጴйу аձεчиծխኒу |
|---|---|---|---|
| ጯхዪφιቃ ጀиፅоሚуйևպ йаբоνፁй | Ужዲֆаտι υ уቬэпամоኗ | Էհынխ ц | ሸրу друктዌር |
| Ра վоየ феце | Σиሼу իቬеλ п | Рыχибεч ծሓр | Фα ጂозጼμаս юլիсиջօ |
| ጩծиնихит ири хθтα | Щаտիቡоምоգ адотре нтоցуգовс | Юլот он | Скежጢνዮ վοξኧፉожመцу |
| А ጵ | Ρուслሁ ֆጀሊечև πጤኯ | Ոмωбα тваኦуч ኦθተуዉу | Ιτи уποድ ኙаተሔлεдрሲվ |
Do podstawowych obowiązków pracodawcy należy regularne kierowanie pracowników na badania lekarskie. Konieczne jest przy tym zadbanie, aby badania te były wykonywane przez odpowiednio wykwalifikowany personel medyczny, w ramach umowy ze specjalistyczną placówką. Czy umowa o świadczenia zdrowotne może być zawarta z kilkoma podmiotami? Odpowiadamy w artykule! Badania lekarskie Wstępnym badaniom lekarskim podlegają: osoby przyjmowane do pracy; pracownicy młodociani przenoszeni na inne stanowiska pracy i inni pracownicy przenoszeni na stanowiska pracy, na których występują czynniki szkodliwe dla zdrowia lub warunki uciążliwe (art. 229 § 1 Kodeksu pracy). Badania okresowe wykonuje się w trakcie trwania zatrudnienia, z częstotliwością określoną przez lekarza uprawnionego do ich przeprowadzania, zgodnie ze wskazówkami metodycznymi w sprawie przeprowadzania badań profilaktycznych pracowników (art. 229 § 2 kp i § 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy – dalej „rozporządzenie”). Kontrolnym badaniom lekarskim poddaje się pracownika w przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku (art. 229 § 2 kp).Pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie (art. 229 § 4 kp). Skierowanie na badania Wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie przeprowadza się na podstawie skierowania wydanego przez pracodawcę, na jego koszt (art. 229 § 4a i § 6 kp). Skierowanie powinno zawierać: określenie rodzaju badania profilaktycznego, jakie ma być wykonane; w przypadku osób przyjmowanych do pracy lub pracowników przenoszonych na inne stanowiska pracy – określenie stanowiska pracy, na którym osoba ta ma być zatrudniona; w tym przypadku pracodawca może wskazać w skierowaniu dwa stanowiska pracy lub więcej, w kolejności odpowiadającej potrzebom zakładu; w przypadku pracowników – określenie stanowiska pracy, na którym pracownik jest zatrudniony; opis warunków pracy uwzględniający informacje o występowaniu czynników niebezpiecznych, szkodliwych dla zdrowia lub czynników uciążliwych i innych wynikających ze sposobu wykonywania pracy, z podaniem wielkości narażenia oraz aktualnych wyników badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia, wykonanych na tych stanowiskach (§ 4 ust. 1–2 rozporządzenia). Jak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 21 czerwca 2005 r., II PK 319/04, pracownik stawiający się do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności z powodu choroby nie ma obowiązku dostarczenia orzeczenia lekarskiego o zdolności do pracy. Jeżeli pracownik stawi się do pracy i zgłosi gotowość jej wykonywania, obowiązek skierowania go na kontrolne badania lekarskie spoczywa na pracodawcy. Wymagania kwalifikacyjne lekarzy Badania profilaktyczne oraz profilaktyczną opiekę zdrowotną niezbędną z uwagi na warunki pracy wykonują lekarze, którzy posiadają specjalizację w dziedzinach medycyny pracy, medycyny przemysłowej, medycyny morskiej i tropikalnej, medycyny kolejowej, medycyny transportu, medycyny lotniczej lub higieny pracy. Szczegółowe regulacje dotyczące wymaganych kwalifikacji określono w § 7 rozporządzenia. W postanowieniu Sądu Najwyższego z 19 marca 2015 r., SDI 4/15, zauważono: „To zawsze lekarz jest odpowiedzialny za treść wystawionego zaświadczenia lekarskiego. Pracodawca z różnych względów może nie być zainteresowany w ujawnianiu tego, że praca wykonywana na jego rzecz będzie świadczona w warunkach szczególnych lub uciążliwych i przedstawiona przez niego informacja co do tych warunków musi podlegać choćby najbardziej ogólnej kontroli lekarza prowadzącego badania profilaktyczne”. Podstawowa jednostka medycyny pracy Zgodnie z art. 2 ust. 2 pkt 1 Ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy działalność leczniczą w celu sprawowania profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracującymi prowadzą podstawowe jednostki służby medycyny pracy, do których mogą się zaliczać: zakłady opieki zdrowotnej lub ich wydzielone jednostki sprawujące profilaktyczną opiekę zdrowotną nad pracującymi, lekarze wykonujący indywidualną praktykę w tym zakresie. Art. 12 ust. 1 ustawy o służbie medycyny pracy wymaga, aby badania wstępne, okresowe i kontrolne pracowników oraz inne świadczenia zdrowotne były wykonywane na podstawie pisemnej umowy zawartej przez pracodawcę (zleceniodawcę) z podstawową jednostką służby medycyny pracy (zleceniobiorcą). Umowa o świadczenia zdrowotne powinna określać w szczególności: strony umowy oraz osoby objęte świadczeniami z tytułu umowy; zakres opieki zdrowotnej, który powinien obejmować co najmniej te rodzaje świadczeń, do których zapewnienia pracodawca jest obowiązany na podstawie Kodeksu pracy, ustawy o służbie medycyny pracy i przepisów wydanych na ich podstawie; warunki i sposób udzielania świadczeń zdrowotnych, a w szczególności: sposób rejestracji osób objętych umową, organizację udzielania świadczeń, tryb przekazywania zaświadczeń lekarskich o zdolności do pracy bądź nauki oraz sposób podania tych informacji do wiadomości zainteresowanych; sposób kontrolowania przez zleceniodawcę wykonywania postanowień umowy; obowiązki zleceniodawcy wobec zleceniobiorcy dotyczące: przekazywania informacji o występowaniu czynników szkodliwych dla zdrowia lub warunków uciążliwych wraz z aktualnymi wynikami badań i pomiarów tych czynników, zapewnienia udziału w komisji bezpieczeństwa i higieny pracy działającej na terenie zakładu pracy, zapewnienia możliwości przeglądu stanowisk pracy w celu dokonania oceny warunków pracy, udostępniania dokumentacji wyników kontroli warunków pracy, w części odnoszącej się do ochrony zdrowia; wysokość należności, sposób jej ustalania, terminy płatności oraz tryb rozliczeń finansowych; dopuszczalność zlecania osobom trzecim przez zleceniobiorcę obowiązków wynikających z umowy; okres, na który została zawarta umowa (nie krótszy niż rok); sposób rozwiązywania umowy za wypowiedzeniem i przypadki stanowiące podstawę rozwiązywania umowy ze skutkiem natychmiastowym; tryb rozstrzygania sporów związanych z realizacją i rozliczeniem finansowym umowy. Jedna umowa czy więcej? W myśl art. 13 ustawy o służbie medycyny pracy pracodawca, działając w porozumieniu z przedstawicielami pracowników, ma prawo wyboru podstawowej jednostki służby medycyny pracy. Ustawa nie określa, w jakim trybie ani w jakiej formie pracodawca powinien umożliwić pracownikom (lub choćby ich przedstawicielom) wypowiedzenie się w kwestii wyboru jednostki, która będzie realizowała świadczenia zdrowotne. Należy zatem przyjąć, że powinno to nastąpić w taki sposób, aby pracownicy mieli realną możliwość wypowiedzenia się – bezpośrednio lub poprzez przedstawicieli. Przykład 1. Pracodawca przekazał pracownikom sporządzoną przez siebie listę kilku posiadających najlepsze opinie podstawowych jednostek służby medycyny pracy, prosząc, aby każdy pracownik wskazał tę jednostkę, z którą – jego zdaniem – powinna zostać zawarta umowa. Po podsumowaniu oddanych głosów zawarto umowę z jednostką, która otrzymała najwięcej głosów. W ten sposób pracodawca spełnił wymóg działania w porozumieniu z pracownikami przy wyborze zleceniobiorcy usług medycznych z zakresu medycyny pracy. Ani art. 13 ustawy o służbie medycyny pracy, ani inne przepisy nie wykluczają możliwości zawarcia przez pracodawcę umów w zakresie świadczeń zdrowotnych z więcej niż jedną podstawową jednostką służby medycyny pracy. Decyzja pracodawcy o współpracy w tym zakresie z wieloma placówkami może być podyktowana różnymi względami, w szczególności organizacyjnymi, ekonomicznymi czy logistycznymi – np. w przypadku, gdy pracodawca zatrudnia pracowników w swoich oddziałach, w różnych miejscowościach i w każdej z nich badania są przeprowadzane przez tamtejszą podstawową jednostkę służby medycyny pracy. Umowa o świadczenie zdrowotne może być więc zawarta z kilkoma placówkami medycznymi.
Wypowiedzenie umowy z biurem rachunkowym – dla naszych czytelników przygotowaliśmy edytowalne wzory sprawdzanych pism, weź doc dodaj komentarz politykę prywatności najpopularniejsze oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę z określeniem daty jej zawarcia oraz cech umowy, oświadczenie o zachowaniu periodu wypowiedzenia zJak rozumiem, chodzi o zawieranie pomiędzy lekarzami, prowadzącymi działalność gospodarczą, między sobą umów o świadczenie usług medycznych. Zgodnie z przepisem art. 53 ustawy o zawodzie lekarza: „Art. 53. 1. Lekarz wykonujący indywidualną praktykę lekarską, indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską, indywidualną praktykę lekarską lub indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską w miejscu wezwania może zatrudniać osoby niebędące lekarzami do wykonywania czynności pomocniczych (współpracy). 2. Lekarz, lekarz dentysta wykonujący indywidualną praktykę lekarską lub indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską lub grupową praktykę lekarską lub grupową specjalistyczną praktykę lekarską, prowadzący odpowiednio staż podyplomowy, szkolenie specjalizacyjne lub szkolenia w celu uzyskania umiejętności z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udzielania określonego świadczenia zdrowotnego, może zatrudniać lekarza, lekarza dentystę w celu odbywania przez niego stażu podyplomowego, szkolenia specjalizacyjnego lub szkolenia w celu uzyskania umiejętności z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udzielania określonego świadczenia zdrowotnego. 3. Lekarz, lekarz dentysta, o którym mowa w ust. 2, jest obowiązany do poinformowania organu prowadzącego rejestr o zatrudnieniu lekarza, lekarza dentysty. 4. Przepisów ust. 1–3 nie stosuje się do indywidualnej praktyki lekarskiej i indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej wykonywanej wyłącznie w miejscu wezwania lub wyłącznie w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego”. Jak wskazuje się w komentarzach: „Komentowany artykuł wprowadza zakaz zatrudniania lekarzy przez osoby wykonujące zawód w ramach indywidualnej lub indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej. Zezwala jedynie na zatrudnianie osób do wykonywania czynności pomocniczych, pod warunkiem że osoby te nie są lekarzami. Wyjątek od zasady zakazu zatrudniania lekarzy stanowią indywidualne i indywidualne specjalistyczne praktyki lekarzy dentystów, które zostały wpisane na listę podmiotów uprawnionych do prowadzenia staży podyplomowych. Listę tych podmiotów, w tym również zakładów opieki zdrowotnej uprawnionych do prowadzenia staży podyplomowych, ustala wspólnie z okręgową radą lekarską marszałek województwa (zob. komentarz do art. 15). Lekarz dentysta wykonujący zawód w ramach indywidualnej lub indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej wpisany na listę podmiotów uprawnionych do prowadzenia staży podyplomowych może zatrudnić innego lekarza dentystę, ale wyłącznie w celu odbycia przez niego stażu podyplomowego” (E. Barcikowska-Szydło, w: E. Zielińska (red.), Ustawa o zawodach lekarza i lekarza dentysty. Komentarz, 2008, ABC). Teraz oczywiście brzmienie przepisu jest trochę inne, ale istota problemu została tutaj ujęta. Ponadto art. 18 ustawy o działalności leczniczej: „7. W ramach grupowej praktyki lekarskiej mogą być udzielane świadczenia zdrowotne wyłącznie przez lekarzy będących wspólnikami albo partnerami spółki, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 lit. b, spełniających warunki, o których mowa w ust. 1 albo 2 (tj. spółki cywilnej spółki jawnej albo spółki partnerskiej)”. Niemniej przepis ten mówi jedynie o grupowe praktyce lekarskiej. Ustawa reglamentuje jedynie prawne formy prowadzenia takiej działalności – wykluczając np. ich prowadzenie w formie spółek z Identyczne rozwiązania zawiera np. ustawa o radcach prawnych – też zabronione jest zakładanie spółek z a przecież bardzo często mamy do czynienia z sytuacją, kiedy jeden rada prawny świadczy usługi na rzecz innego radcy prawnego albo kancelarii radców prawnych działających w formie spółki partnerskiej (to jest regułą przy dużych kancelariach, głównie ze względu na zmniejszenie obciążeń publicznoprawnych). Przepis ten ogranicza jedynie formy prawne prowadzenia grupowej praktyki lekarskiej, a nie ogranicza dopuszczalnych form relacji prawnych między lekarzami. O ile zaś chodzi o art. 53, o tyle problem tkwi w pojęciu „zatrudnienie”. Otóż co do zasady pojęcie „zatrudnienia” odnosi się do umowy o pracę, gdzie występuje relacja nadrzędność – podrzędność. Art. 53 mówi o tym, iż „lekarz może zatrudnić”. W przypadku gdy jeden przedsiębiorca zawiera z drugim przedsiębiorcą umowę (także umowę o świadczenie usług medycznych), w ogóle nie używa się pojęcia „zatrudnienie”, tylko jest to po prostu umowa o świadczenie usług. Jest to niejako przeciwieństwo zatrudnienia, które charakteryzuje się relacją nadrzędności i podrzędności i uprzywilejowaną pozycją prawną zatrudnionego w stosunku do dającego zatrudnienia, której źródło tkwi w dążeniu do niwelacji faktycznego uprzywilejowania dającego zatrudnienie w stosunku do słabszego zatrudnionego. W przypadku zaś umowy o świadczenie usług mamy do czynienia z zasadą równorzędności stron. Co ciekawe, termin praca (ang. job) pochodzi z przestarzałego angielskiego zwrotu jobbe of work, co znaczy „kawałek pracy”. Etymologia polska słowa „praca” wskazuje na „trud, mozół, wysiłek, utrapienie, staranie”, czym zbliża się właśnie do słowa „zatrudnienie” (zob. A. Bańkowski, Etymologiczny słownik języka polskiego, t. 2, Warszawa 2000, PWN). W ujęciu ekonomicznym zatrudnienie rozumiane jest dwojako. W znaczeniu szerokim rozumiane jest jako praca, zajęcie, czynność. W znaczeniu wąskim – praca osób, których stosunek do zatrudniającego jest oparty na umowie najmu (w znaczeniu ekonomicznym, czyli umowy o pracę jako najmu siły roboczej), mianowania lub współużytkowania środków produkcji (S. Marciniak, Makro i Mikroekonomia, podstawowe problemy, Warszawa 1998, PWN). W sytuacji jednak, kiedy mowa jest o tym, że jedna osoba zatrudnia drugą, to wskazuje to raczej na wąskie ujęcie tego pojęcia. Ponadto w polskim systemie prawnym istnieje definicja pojęcia „zatrudnienie”. Zawiera ją ustawa z r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r., Nr 69, poz. 415). Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 43) zatrudnienie oznacza wykonywanie pracy na podstawie stosunku pracy, stosunku służbowego oraz umowy o pracę nakładczą. W mojej zatem opinii ustawodawca, mówiąc o „zatrudnieniu”, miał na myśli takie formy, które charakteryzują się podległością jednego lekarza wobec drugiego. Istotą takiego stosunku jest bowiem podporządkowanie lekarza innemu lekarzowi, co godzi w istotę wykonywania tego zawodu, charakteryzującego się samodzielnością i niezależnością, zarówno w znaczeniu intelektualnym (podejmowanie decyzji o wyborze metod i środków leczenia), jak i etycznym (np. podjęcie decyzji, czy odmówić dokonania aborcji). Lekarz pozostający w stosunku pracy z oczywistych względów tej samodzielności nie ma. Wyjątkiem jest zatrudnienie w podmiotach prowadzących działalność leczniczą, które są pewną strukturą organizacyjną, gdzie też przynajmniej formalnie (w założeniu) samodzielność i niezależność lekarzy powinna być szanowna, czego nie daje zatrudnienie u prywatnego przedsiębiorcy–lekarza. Tymczasem przy umowie o świadczenie usług między przedsiębiorcami, z założenia opartej na samodzielności i braku podporządkowania, odpadają przesłanki, które legły u podstaw ustanowienia ograniczeń przewidzianych przez art. 53 ustawy o zawodzie lekarza. Podobny problem jest z radcami prawnym i adwokatami. Wskazuje się często, że radcowie prawni zatrudnienie na podstawie umowy o pracę nie są w stanie wykonywać zawodu przy zachowaniu jego podstawowych zasad – niezależności i samodzielności. Z jednej strony np. radca prawny nie może być związany poleceniem co do treści opinii prawnej, którą ma wydać, z drugiej trudno sobie wyobrazić przestrzeganie tego ograniczenia w sytuacji zatrudnienia go na podstawie stosunku pracy. Zupełnie inaczej wygląda oczywiście sytuacja w przypadku, gdy radca prawny wykonuje swoje zadania na podstawie umowy o świadczenie usług. Adwokaci np. w ogóle nie mogą być zatrudniania na podstawie umowy o pracę, natomiast oczywiście wykonują swoje zadania w ramach umów cywilnoprawnych czy w ramach umów o świadczenie usług zawartych między przedsiębiorcami. Podsumowując – w mojej opinii lekarz–przedsiębiorca wykonujący indywidualną praktykę lekarską może zawierać z innymi lekarzami–przedsiębiorcami umowy o świadczenie usług medycznych, na mocy których podzleca im wykonywanie czynności z zakresu działalności leczniczej. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online . Wypowiedzenie to bowiem jednostronne oświadczenie woli, które ponadto powinno być opatrzone podpisem osoby, która dokonuje takiej czynności. Na piśmie powinno być też miejsce na podpis pracodawcy lub osoby przez niego uprawnionej i datę otrzymania dokumentu. Data odbioru pisma przez pracodawcę lub osobę uprawnioną przez pracodawcę Odpowiedź:Wyłącznie lekarz podstawowej opieki zdrowotnej może odstąpić od sprawowania opieki nad pacjentem i to tylko w przypadku istnienia ważnych powodów. Odstąpić od leczenia nie może natomiast świadczeniodawca jako taki, gdyż uprawnień takich po stronie świadczeniodawcy nie formułuje żaden z przepisów ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 464) - dalej czy też żadne z postanowień umowy o udzielanie świadczeń gwarantowanych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej. Jednoczesnego podkreślenia wymaga, iż każdorazowo decyzja lekarza o odstąpieniu od leczenia pacjenta winna być uzależniona od uprzedniego ustalenia istnienia bądź nieistnienia konkretnych i uzasadnionych powodów. Z pewnością jako ważnych powodów nie można traktować samego faktu formułowania przez świadczeniobiorcę skarg pod adresem lekarza czy świadczeniodawcy. Skargi te winny bowiem stanowić przedmiot postępowania wyjaśniającego i dopiero w przypadku uznania ich całkowitej bezzasadności rozważyć należałoby, czy ich formułowanie uniemożliwia bądź poważnie utrudnia lekarzowi kontynuowanie procesu leczenia pacjenta. Za oczywiste uznać należy, iż z uwagi na konstrukcję prawną deklaracji wyboru stanowiącej jednostronne oświadczenie woli pacjenta, brak jest jakiejkolwiek możliwości „wypowiedzenia” przez świadczeniodawcę „umowy” (deklaracji). Deklaracja, jako jednostronne oświadczenie woli, może zostać cofnięta wyłącznie przez samego na wstępie niniejszych rozważań zauważyć należy, iż zgodnie z przepisem art. 28 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 z późn. zm.) - dalej świadczeniobiorca ma prawo wyboru świadczeniodawcy udzielającego świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej spośród tych świadczeniodawców, którzy zawarli umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Dokonując wyboru świadczeniodawcy, świadczeniobiorca dokonuje jednocześnie wyboru lekarza, pielęgniarki lub położnej podstawowej opieki zdrowotnej. Sam wybór świadczeniodawcy udzielającego świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej oraz lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej opieki zdrowotnej potwierdzany jest, jak stanowi art. 56 przez świadczeniobiorcę pisemnym oświadczeniem woli - deklaracją wyboru. Przedmiotowa konstrukcja pozwala na przyjęcie założenia, iż deklaracja wyboru świadczeniodawcy udzielającego świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej oraz lekarza, pielęgniarki lub położnej podstawowej opieki zdrowotnej jest jednostronnym pisemnym oświadczeniem woli świadczeniobiorcy o dokonaniu wyboru świadczeniodawcy, a nade wszystko oznaczonego z imienia i nazwiska, a wykonującego u świadczeniodawcy zawód medyczny, lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej lub położnej podstawowej opieki zdrowotnej. Powyższe ustalenie, zgodnie z którym deklaracja wyboru składana przez świadczeniobiorcę stanowi jednostronne li tylko oświadczenie woli tego ostatniego wyklucza możliwość „wypowiedzenia” umowy/deklaracji. Deklaracja, jako jednostronne oświadczenie woli, może zostać cofnięta wyłącznie przez samego wskazać należy, iż postanowienia zarówno umowy o udzielanie świadczeń gwarantowanych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej jak i ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty dopuszczają możliwość odstąpienia przez lekarza od leczenia świadczeniobiorcy. Jak stanowi bowiem § 4 ust. 9 umowy o udzielanie świadczeń gwarantowanych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej, której wzór stanowi załącznik nr 2 do zarządzenia Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 27 listopada 2013 r. w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń w rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna Nr 69/2013/DSOZ, z ważnych przyczyn, na podstawie przepisów art. 38 lekarz POZ może odstąpić od leczenia świadczeniobiorcy, o ile nie zachodzi przypadek, gdy zwłoka w udzieleniu świadczenia mogłaby spowodować niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, oraz inny przypadek niecierpiący zwłoki. W sytuacji opisanej wyżej lekarz podstawowej opieki zdrowotnej zobowiązany jest do uprzedzenia dostatecznie wcześnie świadczeniobiorcy, jego przedstawiciela ustawowego bądź opiekuna faktycznego o podjętej decyzji i wskazania realnych możliwości uzyskania tego świadczenia u innego lekarza lub świadczeniodawcy POZ oraz do uzasadnienia, odnotowania faktu odstąpienia od leczenia w dokumentacji medycznej i na egzemplarzu złożonej do niego deklaracji wyboru oraz do zgłoszenia przypadku wraz z uzasadnieniem właściwemu ze względu na zawartą umowę oddziałowi wojewódzkiemu Narodowego Funduszu Zdrowia. Podobne wymogi do tych sformułowanych wyżej, wyartykułowane zostały przepisami art. 38 i 30 Zgodnie z art. 38 lekarz może nie podjąć lub odstąpić od leczenia pacjenta, z tym jednak zastrzeżeniem, że w przypadku odstąpienia od leczenia, lekarz ma obowiązek dostatecznie wcześnie uprzedzić o tym pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego bądź opiekuna faktycznego i wskazać realne możliwości uzyskania tego świadczenia u innego lekarza lub w podmiocie leczniczym, a także uzasadnić i odnotować ten fakt w dokumentacji medycznej. Co istotne, jeżeli lekarz wykonuje swój zawód na podstawie stosunku pracy lub w ramach służby, może nie podjąć lub odstąpić od leczenia, jeżeli istnieją poważne ku temu powody, po uzyskaniu zgody swojego przełożonego. Rzecz jasna niezależnie od brzmienia przywoływanych przepisów lekarz ma obowiązek udzielać pomocy lekarskiej w każdym przypadku, gdy zwłoka w jej udzieleniu mogłaby spowodować niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, oraz w innych przypadkach niecierpiących zwłoki. Artur Paszkowski, autor współpracuje z Serwisem Prawo i ZdrowieOdpowiedzi udzielono r. Wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi, który świadczył pracę, a następnie wykazał, że w dniu wypowiedzenia był niezdolny do pracy z powodu choroby, nie narusza art. 41 k.p. Jeżeli jesteś w takiej sytuacji, nie ma co kombinować. rxywQ1.
wypowiedzenie umowy o świadczenie usług medycznych
